Barolo: Traditionelen versus de Modernisten - Barolo deals

Barolo: the place to be voor topwijnen

Het zijn er 11:  het aantal dorpjes waar Barolo mag geproduceerd worden,  11 dorpjes van Cherasco, over Roddi,  Verduno,  Novello naar het diepste punt Monforte en Serralunga.  Die lang uitgestrekte vlakte biedt een heel divers type van Barolo’s waar vooral de tannines harder zijn naarmate men van Cherasco vordert over La Morra richting Monforte, van oudsher hardere tannines.

De schilderachtige regio ligt in de uitlopers van de Alpen in het noordwesten van Italië; in feite is de bergachtige grond die de wijnstokken van de Nebbiolo voedt, is wat deze wijn zijn specifieke kenmerken geeft.

Bekend over de hele wereld als "de koning van de wijnen", is Barolo een tijdloze wijn met een geschiedenis die zo rijk is als zijn bijnaam.

Een duik in de geschiedenis naar het prille begin

Terwijl de Nebbiolo druif een geschiedenis heeft die teruggaat tot de 13e eeuw, begon het woord "Barolo" pas in het midden van de 19e eeuw op de etiketten te verschijnen, rond dezelfde tijd dat glazen flessen in de regio werden geïntroduceerd (daarvoor was het een uitsluitend op vaten gemaakte wijn).

Van oudsher is Barolo een droge wijn, zwaar in zuurgraad, tannines en alcohol. Voor het midden van de jaren 1800 was Barolo drastisch anders, gemaakt in een rijkelijk zoete en fruitige stijl. Dit kwam omdat de Nebbiolo druif eind oktober rijpt wanneer de temperaturen gestaag dalen. Tegen november en december zouden de temperaturen in Piemonte koel genoeg zijn om de gisting te stoppen, waardoor er een aanzienlijke hoeveelheid suiker in de wijn zou achterblijven.

De waarheid over wie de eerste droge Barolo maakte, kan worden overgelaten aan een nuchter debat, maar een verhaal begint in het midden van de jaren 1800, toen Camillo Benso, graaf van Cavour (ook een leider van de beweging voor de Italiaanse eenwording), een kans zag om het landgoed van zijn familie in Grinzane te moderniseren door het verbeteren van de wijnbereidingstechniek en het introduceren van een monocultuur van wijnstokken. Hij schakelde de hulp in van de Fransman Louis Oudart als zijn oenoloog (wijnexpert), die de Nebbiolo volledig droog kon fermenteren, waardoor de eerste moderne Barolo ontstond.

Een edelvrouw genaamd Giulietta Falletti, de markiezin van Barolo - die ook hulp kreeg van Louis Oudart voor haar uitgestrekte landgoed in La Morra, Serralunga d'Alba, en Barolo - ontwikkelde een Bordeaux-achtige wijn die de aandacht trok van koning Carlo Alberto di Savoia. Deze wijn, zegt Falletti, werd "Barolo" genoemd. Het was een wijn die zo geweldig was, dat hij later koning Carlo Alberto di Savoia zou hebben geïnspireerd om de landgoederen van Verduno en Roddi te kopen voor de wijnproductie.

Ondertussen begon Emanuele Alberto Guerrieri - de onwettige zoon van Vittorio Emmanuele II, graaf van Mirafiori en de eerste koning van Italië - rond dezelfde tijd met het planten van wijnstokken rond een familievluchtplaats genaamd Fontanafredda, in de buurt van Serralunga d'Alba. Vandaag de dag is Fontanafredda nog steeds een van de meest bekende producenten van Barolo en een van de grootste aaneengesloten eigendommen.

Het was deze associatie met de toen heersende Italiaanse dynastie die het zijn bijnaam "de wijn van de koningen, de koning van de wijnen" opleverde, die het tot op de dag van vandaag nog steeds met trots vasthoudt.

Barolo Traditionals versus Modernisten

Van oudsher is Barolo een langzame en gestage wijn, die soms meer dan 10 jaar nodig heeft om zacht te worden en klaar te zijn voor consumptie.  Een eeuw na Oudart's tijdperk naar de jaren 1970 en 1980, is  de wereldwijde markt voorstander van fruitiger en minder tannines die kunnen worden geconsumeerd op een jongere leeftijd, geen evidentie met de hoge niveaus van zuurgraad en tannines.

Natuurlijk waren er mensen die een zoetere Barolo wilden ontwikkelen om de markt te plezieren en mensen die zich wilden houden aan het beproefde traditionele proces.

De twee facties waren het niet eens met elkaar, en deze breuk staat dramatisch bekend als "De Barolo Oorlogen", een strijd tussen de oude en de nieuwe school, met voorstanders van de nieuwe aanpak die als "modernisten" worden aangeduid, en degenen die het oude geloof behielden, werden bestempeld als "traditionalisten".

De leiders van de modernistische kant waren onder andere de producenten Elio Altare, Renato Ratti en Paolo Cordero di Montezemolo. Deze groep "rebellen" begon met het gebruik van rotofermenters (een vat dat de druiven mechanisch gist), wat een snelle extractie van kleur, een snellere fermentatieperiode en een kortere rijpingsperiode mogelijk maakte, wat resulteerde in minder tannine en lichtere wijnen, hoewel traditionalisten zullen betogen dat wijnen die op deze manier worden geproduceerd geen echte Barolo-wijnen zijn.

Men kan echter niet verwachten, zeker in de steden, dat iedereen zomaar een wijnkelder heeft om 10 jaar lang te wachten op het moment dat de fles open kan bij de typische traditionele Barolo’s. Denk maar eens aan wie in flatgebouwen woont en de typische wijnkast die toch voor de échte wijnliefhebber nog altijd z’n beperkingen heeft.  Daarom is het in deze tijden ook wel een goeie zaak dat er meer liefhebbers zijn van de Barolo’s geproduceerd door de modernisten. 

Wil  jij een deal doen met Barolo én nu investeren voor de eindejaarsfeesten?  Neem dan zeker deze aanbiedingen tot 15% korting onder de loupe? Check Barolo Monvigliero en Barolo Rocche di Castiglione